Obradoiro de escrita e ilustración na MiiC

 AQUELA NOITE DE VERÁN

Unha mañá de verán soa o teléfono en comisaría, o inspector acude ao aviso do asesinato daquela rapaza que fora asesinada tras unha noite de festa cas suas amigas.

O equipo de investigación comeza cos interrogatorios. O principal sospeitoso, a sua exparella, sen coartada. As suas amigas declaran que a última vez que a viron con vida foi ás cinco da mañá, discutindo cun home traxeado. Afirman ter visto unha arma no traxe do home.

Tras unha longa conversa ca subinspectora averiguan a marca da pistola. Comparándoa ca bala encontrada no corpo da víctima dictaminou que so podía coincidir ca pistola do seu compañeiro, polo tanto, el era o verdadeiro asasino.

Alumnado: Alexandra, María, Diana, Paula, Laura e Breo. 

PESADELO

Realidades discernidas nos nosos pesadelos cada vez que o vemos. Ansiedade, medo, afogamento, dor, angustia, martirio… Sempre que aparece. Escóitase o pechar da porta, e vese a súa sombra saír das tebras máis absolutas. E alí estamos nós, no medio, sós, con noso maior temor. Vendo como se acerca… Como queres ti que acabe?

Había una vez un pulpo llamado Ramón el Cabezón. Pertenecía a una familia que se encargaba de destruir planetas con sus naves espaciales llenas de pulpitos. Un día unos aliens invadieron el planeta Octopus. Esta invasión desencadenó una Guerra Universal. Todos los pulpos del planeta se murieron y los aliens se convirtieron en los reyes del Universo.

Javier Rodriguez, Ainhoa, Santiago, Adriana.

Froitas Vila(s)

A historia comeza con Javier, unha persoa como outra calquera ata o día que decidiu mercar froita.

Chegada a noite, probou unha gran papaia, a cal lle provocou fortes dores estomacales. Tras ser diagnosticado de lipotimia, regresou a casa e decatouse de que desprendía unha extraña enerxía. Posuía o poder de dormir á xente e facer desaparecer o material escolar.

Tras saltar á fama, era mundialmente coñecido como O´Vilaaas, heroe desinteresado e dono dunha multinacional. Larga vida O´Vilaaas!

Blanca como a neve

corre como unha lebre

cara a casiña

da tía Mariña.

 Érika Maceiras, Clara, Alba, Erica Cambeiro e Lara 

DOBRE

Unha escura tarde, oíndo o rebumbio das pingas da choiva na sucia ventá daquela noxenta taberna onde tantas tardes pasei. Alí estaba eu, remexendo os recordos da miña mente. Aquela lonxana noite, andaba eu polos baixos fondos de Londres, aquela capital que tan horrendos recordos me traía. Andaba perdido, vagando polas molladas, escuras e frías rúas cara un lugar que non coñecía, pero que estaba a dar voltas na miña caluga.
Soaban as campás da igrexa cando petei naquela carcomida vella  porta. Non había ninguén, a porta estaba aberta, deixandome ver o escenario que tantas veces soñara. Había sangue por doquier, no centro da estancia, non puiden crer o que vin, o cadaleito de alguén que cría coñecer. A cabeza na peceira e o corpo inerte cun profundo burato onde debería estar o corazón. Ante tal horribel escenario, aproximeime o baño e contemplei o imaxinable: a miña fifura distorsionada matara aquel corpo, non podía demostralo, pero sabíao. Todo o tempo fora eu ...

Arroases de Estorde.